Τα παραδείσια πουλιά...

   

γράφει η Νάνσυ Νάσκου

Σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε κάποιον από εκείνους τους ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν καθίσει στα έδρανα του Πανεπιστημίου, μπορεί να μην έχουν καν τελειώσει το σχολείο, όμως η σοφία να ξεχειλίζει από μέσα τους;
    Να μην έχουν διαβάσει ποτέ τους μεγάλους φιλοσόφους, να μην γνωρίζουν τους κανόνες της γραμματικής ή του συντακτικού, να μην έμαθαν ποτέ να υπολογίζουν το τετράγωνο της υποτεινούσης, ωστόσο η αγάπη τους για τους δικούς τους και η παρατηρητικότητά τους να τους έκανε κάτι σαν τον Γκάντι για την οικογένειά τους;
    Εγώ είχα την ευλογία όχι μόνο να γνωρίσω, αλλά να μεγαλώσω μ' έναν τέτοιο άνθρωπο, που μπορεί όταν μου μιλούσε για την ανθρώπινη φύση να την κοίταζα λίγο σαν εξωγήινο, όμως τώρα πια καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε. Συνειδητοποιώ πως κάθε της λέξη ήταν πέρα για πέρα αληθινή και κυρίως η πιο εύστοχη και καθαρή που ίσως θα μου πουν ποτέ.

    Κάποια στιγμή, λοιπόν, πριν από αρκετά χρόνια η γιαγιά μου μίλησε για τα παραδείσια πουλιά. Ήταν τότε που νόμιζα πως μεγαλώνοντας θα ερωτευθώ και θα μου συμβούν όλα όσα είχα δει στις ταινίες.
    Θα κοιταχτούμε και θα ακούσω τις καμπάνες της Μητρόπολης να χτυπάνε και μόλις σταματήσουν η Whitney Houston θα ακούγεται στο βάθος να τραγουδά "I will always love you". Κι ύστερα φανταζόμουν ένα σπιτικό γεμάτο γέλια και παιδικές φωνές, κάτι σαν αμερικάνικη διαφήμιση. Θα γυρίζουμε κι οι δυο από τη δουλειά στο σπίτι και θα απολαμβάνουμε τη ζεστασιά ενός ποτηριού κόκκινο κρασί δίπλα στο αναμμένο τζάκι και μπροστά σε μια τεράστια τζαμαρία που θα αποκαλύπτει όλη την ομορφιά της πόλης.
    Κάπου εκεί θυμάμαι ήταν που η γιαγιά χαμογέλασε χωρίς να κάνει κάποιο σχόλιο. Τότε αναρωτήθηκα γιατί δεν της αρέσει το... σχέδιό μου για το μέλλον, όμως, μετά αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μου ένα κομμάτι από τη σοφία της.
    "Αγάπη μου όλα αυτά είναι πολύ όμορφα, όμως εσύ δεν μιλάς για τον μεγάλο έρωτα. Όταν η ζωή αποφασίσει πως έχει έρθει η ώρα να συναντηθείς με τον μεγάλο σου έρωτα δεν θα συμβεί τίποτα απ' όλα αυτά. Εσύ περιγράφεις μια πολύ όμορφη εικόνα, όμως πολύ μικρή μπροστά σ' αυτό που αξίζεις εσύ κι εκείνος φυσικά.
    Ξέρεις υπάρχουν πολλά όμορφα πουλιά στον κόσμο. Πουλιά με πανέμορφα χρωματιστά φτερά, με υπέροχες φωνές που μ' ένα τους κελάηδισμα σε κάνουν να χαμογελάς. Αυτά τα πουλιά μπορείς να τα έχεις στο σπίτι σου, σ' ένα κλουβί στο μπαλκόνι, να τα φροντίζεις, να τα ταΐζεις, να καθαρίζεις το κλουβί τους κι εκείνα να σου χαρίζουν κάθε μέρα το τραγούδι τους.
    Κι υπάρχουν και τα άλλα, τα παραδείσια πουλιά. Που τα φτερά τους έχουν τα πιο σπάνια και όμορφα χρώματα που θα έχεις δει ποτέ. Το κελάηδισμά τους δεν θα σου θυμίζει τίποτα απ' όσα έχεις ακούσει, μόνο θα υποθέτεις, θα είσαι σχεδόν σίγουρη, πως έτσι πρέπει να είναι οι φωνές των αγγέλων. Αυτά τα πουλιά, όμως, δεν είναι σαν τα άλλα και για έναν ακόμα λόγο. Δεν σε χρειάζονται. Δεν έχουν την ανάγκη σου κι όταν έρχονται κοντά σου, έρχονται μόνο για σένα. Δεν περιμένουν να τους βάλεις νερό στο κλουβί τους, γιατί έχουν μάθει να πίνουν από τα κρυστάλλινα νερά των λιμνών και των ποταμών του δάσους. Δεν περιμένουν να τους βάλεις τροφή στο κλουβί τους, γιατί έχουν μάθει να τρώνε όλων των ειδών τα σπάνια φρούτα στα πιο παρθένα δάση. Και κυρίως δεν μπορείς να τα κλείσεις σ' ένα κλουβί, γιατί απλά εκεί θα πεθάνουν. Δεν ζουν στο κλουβί.
    Το μόνο που μπορείς να κάνεις για να ζήσουν ευτυχισμένα είναι να τα διευκολύνεις να ζουν όπως ακριβώς έχουν επιλέξει, όπως ορίζει η φύση τους. Ελεύθερα. Και τότε να είσαι σίγουρη πως δεν φεύγουν ποτέ από δίπλα σου. Κι εκείνο που τα κρατά εκεί δεν είναι ούτε υποχρέωση, ούτε συνήθεια. Είναι επιλογή. Μια επιλογή που δίνει αξία σ' όσα προσφέρεις και νόημα στη ζωή".
    Φυσικά και τότε δεν είχα καταλάβει λέξη απ' όλα αυτά. Έβλεπα, όμως, στα μάτια της γιαγιάς τη σιγουριά πως θα έρθει εκείνη η μέρα που όσα τότε δεν καταλάβαινα θα αποκαλυφθούν μπροστά μου. Κι αυτή η μέρα ήρθε.
    Δεν ξέρω τον τρόπο να σας το εξηγήσω καλύτερα. Άλλωστε θα το υποτιμήσω αν προσπαθήσω έστω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ευχηθώ όλοι να έχουν την τύχη να συναντηθούν με το δικό τους παραδείσιο πουλί και να το κρατήσουν για πάντα κοντά τους, αφήνοντάς το ελεύθερο...