Μια κοινότητα διαλόγου ανοιχτή.Για όλα και σε όλους. Χωρίς διευθυντήρια. Χωρίς «εμπόρους» ή «πελάτες». Χωρίς «κρυφά» χαρτιά , σχέδια ή σκέψεις. Με μια μοναδική λεπτή κόκκινη κλωστή να τη δένει. Την αγάπη για την πόλη μας. Με στόχο να γίνουμε Ενεργοί Πολίτες ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ της πόλης που θέλουν και μπορούν. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος τίτλος τιμής από τον Πολίτη.

SEARCH

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Hasta la victoria siempre líder màximo. Αντίο Φιντέλ




Στις 25 Νοεμβριου 1956 στοιβαγμένοι  στο Granma, ένα σκαφακι 13,5 μετρων, 82 αποφασισμένοι  ανθρωποι ξεκινούσαν τη δική τους έφοδο στον ουρανό. Από το Μεξικο στις ακτές της Κουβας του δικτάτορα Μπατιστα.


 Τα υπόλοιπα ειναι ιστορία. Έφυγαν πολλοί απο τους μπαρμπουδος έκτοτε. Χάθηκαν πολλά. Κερδήθηκαν άλλα εξίσου σημαντικά. Η έφοδος και ο ουρανός έγιναν συγκεχυμένα. Adios Fidel...
Είμαι σίγουρος ότι  συζητήσεις που έμειναν στη μέση με τον Τσε, ή με τον Καμιλο, και τους υπολοιπους μπαρμπουδος από εκείνους τους 82 που σε περιμένουν, θα είναι ατέλειωτες και μαχητικές.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Η... "ΔΙΚΗ ΜΟΥ" ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΛΑΟΥ ΤΟ '73: " ..Βάλτε το αυτί στο χώμα και ακούστε… Η γη χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς… ωραίους σαν από τύμπανο παλιό… κάτι γίνεται… κάτι γίνεται..."


 
" ..Βάλτε το αυτί στο χώμα και ακούστε… Η γη
χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς… ωραίους σαν από τύμπανο παλιό… κάτι
γίνεται… κάτι γίνεται..."

 

 

 Πρώτη φορά στην πορεία για το πολυτεχνείο, εκεί στα τέλη του '70, με πήγε ο πατέρας. Ήταν πολύ φρέσκο. Χιλιάδες κόσμου, συνθήματα, τραγούδια, και βλέμματα καθαρά… 

Δέος, η μόνη λέξη στο μυαλό μου.

Πρώτη φορά μόνος μου, πήγα το 80,με μια ωραιότατη αποβολή από το σχολείο, παράσημο. Δε μας άφηναν τότε... Ξανά χιλιάδες ο κόσμος. Δραματική πορεία. Οργή, φόβος και θυμός από το αίμα, της Κανελλοπούλου και του Κουμή, ανάκατα στο κεφάλι μου… κι ένα μεγάλο ΟΧΙ ΠΙΑ, οι λέξεις στο μυαλό μου.
Και πώς τα φέρνει η ζωή… πρώτη φορά που κράτησα στα χέρια μου τη σημαία του πολυτεχνείου ήταν το 85. Εκεί που είχαν πέσει Κουμής και Κανελλοπούλου. Εκεί ήρθε η σειρά μου από την ΕΦΕΕ να την κρατήσω. Για πρώτη φορά. Ανατριχίλα και θα τον αλλάξουμε τον κόσμο οι λέξεις στο μυαλό μου. Έκλαιγα και ντρεπόμουν κιόλας μη με δουν με δάκρυα στα μάτια… τα χέρια έκαιγαν, τα μάτια έκαιγαν, ολόκληρος μια φωτιά και οι άλλοι όλοι το ιδιο…

Το ίδιο βράδυ το σύμπαν μας ολόκληρο καταρρέει… υπάρχει νεκρός, υπάρχει νεκρός… Η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε ένα 15χρονο στα Εξάρχεια. Καλτεζάς Μιχάλης και το όνομα μαζί με το αίμα, γίνεται φωτιά και καίει την Αθήνα ολόκληρη… τα μάτια πάλι καίνε, τα χέρια καίνε , το μυαλό και το σώμα καίγεται ολόκληρο… πάλι κλαίω, αλλά τώρα δεν ντρέπομαι να με δούνε… είναι βλέπεις η οργή και τα δακρυγόνα που κάνουν τα δάκρυα να φαίνονται πολύ λογικά, και εκτός από κραγιόν, βαζελίνη και λεμόνια, πολλά λεμόνια, δεν είχαμε και τίποτα άλλο τότε…
Πέρασαν χρόνια… κοντεύω πια το μισό αιώνα και κάθε χρόνο, τα τελευταία χρόνια, ρωτώ τα φιλαράκια μου:
τι σκατά κάναμε τόσο λάθος ρε γμτ? πού την πήρα τη λάθος στροφή και δεν κατάλαβα?
Ένα όμως έχω να πω στα πάσης φύσεως εμέσματα που θα εμφανιστούν και πάλι για να ασελγήσουν, όχι στην επέτειο, αλλά στο νόημα της, στην ουσία της, στην ίδια τη δυνατότητά της να μεταλλάσσεται , να επικαιροποιείται , να εκφράζει νέα αιτήματα, αγωνίες και συγκυρίες:
Αφού μπορώ ακόμη και κλαίω, έστω με μαύρα γυαλιά τώρα γιατί ντρέπομαι μη με δουν και κοροϊδέψουν το παιδί, όταν ακούω την κόρη μου στο σχολείο να τραγουδάει «το προσκύνημα», δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμη…
Όλο και κάνα δυο γραμμές μικροϊστορίας θα γράψουμε ακόμη, μπας και τη βοηθήσουμε με την υπόλοιπη πιτσιρικαρία, να γράψει επιτέλους τις δικές της σελίδες. Όπως τις θέλει…
Αυτό σημαίνει μέσα μου πολυτεχνείο… και είναι ντυμένο με την εικόνα και τον ήχο της φυσαρμόνικας του Παναγιώτη… (ναναι καλά εκεί που είναι)
Τώρα πια το λένε πια Νεφέλη , αλλά θα μπορούσε να λέγεται, Μαρία απ’τη Σπάρτη, Ορέστης απ’το Βόλο… Γιώργο, Γιάννη, Άγγελο, Λίτσα, Αγγελική… όπως νομίζει ο καθένας μας…
Γιατί τώρα πια μεγάλωσα και η κραυγή της Καρέζη όταν σπαράζει : « την κόρη μου θέλω»!!! τα λέει όλα
«… Βάλτε το αυτί στο χώμα και ακούστε… Η γη
χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς… ωραίους σαν από τύμπανο παλιό… κάτι
γίνεται… κάτι γίνεται…"... το νού μας ,ε?

ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΕΜΠΕΡΗΣ

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ. ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΟΛΟΓΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.



Υπάρχουν και κατι τέτοιοι και ζουν ανάμεσά μας. Δίπλα μας.
Μιλούν για ...πατρίδα με ριγη και ιερές ανατριχίλες...
Ψάλλουν... υπερήφανοι τον Εθνικό Υμνο σε εκδηλώσεις...
Αρέσκονται να είναι κήνσορες - τιμητές και να κουνουν το δάχτυλο, της ...καθαρότητας εννοείται...

Και φυσικα φωτογραφίζονται με δαύτους με τις σβαστικες, στις εκδηλώσεις τους, εθνικώς...υπερήφανοι...

Μόνο που τώρα τους έχουν κουστουμάτους στα φωτογραφικα ενσταντανέ τους...

Είτε αφελείς, είτε συμπαθούντες, είτε ανιστόρητοι, είτε απλώς ανόητοι είναι, το ίδιο και το αυτό αποτέλεσμα παράγουν. Απέχθεια και ντροπή. Σε εμάς. Γιατί αυτοί, ακόμη χαμογελούν, όπως στις φωτογραφίες τους.

Να τους χαίρεστε, όσοι τους χαιδεύετε κάνοντας ότι ούτε βλέπετε, ούτε ακούτε, ούτε ξέρετε...

Μην ενοχλείστε. Κατι δικα μου, τοπικά. Ξερετε εσείς...

Χρήστος Τσεμπέρης.

ΕΥΤΥΧΩΣ,ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...