Μερικές φορές χρειάζεται ένας ολόκληρος χρόνος...

   

 Υπάρχουν φορές που το λογικό δεν είναι το σύνηθες και το προφανές δεν είναι το ευδιάκριτο. Ωστόσο, όλα κάποια στιγμή μπαίνουν στη θέση τους και στη σωστή τους διάσταση. 

     Μπορεί να χρειαστούν πολλά για να το πετύχει αυτό κάποιος, μα ένα κυρίως είναι το σημαντικό: η απόφαση να συμπεριφερθείς στον εαυτό σου όπως και στους άλλους. Με την ίδια ευθύτητα, την ίδια καθαρή ματιά, την ίδια ειλικρίνεια, την ίδια καλή πρόθεση. 

     Πριν το προσπαθήσεις έστω όμως, θα πρέπει να ξέρεις εκ των προτέρων πως τα πράγματα δεν λειτουργούν όπως σ' έναν τρίτο. Λειτουργούν τελείως διαφορετικά. Όσο πιο ειλικρινής είσαι με τον εαυτό σου, άλλο τόσο πιο πολύ βαθαίνει η πληγή. Όσο πιο καθαρή είναι η ματιά σου, άλλο τόσο ξεθάβεις βρώμικους χαρακτήρες. Όσο πιο "στεγνά" αποφασίσεις να κρίνεις τις αποφάσεις σου, τόσο πιο πολύ πρέπει ν' ανοίξεις τις πληγές για να μπορέσεις να τις γιατρέψεις. 

     Πολλές φορές χρειάζεσαι και κάποιες εξηγήσεις για να το πετύχεις. Άλλες πάλι η σιωπή είναι η πιο εκκωφαντική εξήγηση. 

     Και σ' αυτή την περίπτωση πρέπει ν' αποφασίσεις εσύ αν θα τη δεχτείς απλά και θα πας παρακάτω ή θα κρατήσεις τα "γιατί" σου μέσα σου να παλεύεις μαζί τους για όσο αντέξεις. 

     Το λογικό είναι να τ' αφήσεις όλα πίσω σου. Το σύνηθες; Εντελώς διαφορετικό. Οικείο, αλλά διαφορετικό. 

     Και μπορεί να υπάρχει μέσα σου η απάντηση που τα διαλύει όλα τα "γιατί" σου, όμως δεν είναι αρκετά δυνατή. Δεν την αφήνεις εσύ να είναι. Γιατί το οικείο έχεις μάθει να το διαχειρίζεσαι, ενώ η αλήθεια έρχεται κάθε φορά με τη δικής της σαρωτική δύναμη και ή σε ισοπεδώνει ή σου δίνει ώθηση να πας γρηγορότερα παρακάτω. 

     Όπως και να 'χει, ο καθένας μας έχει τους δικούς του χρόνους συνειδητοποίησης και λήθης. Άλλος χρειάζεται πέντε λεπτά ή μια εικόνα για να γυρίσει ο διακόπτης της συναισθηματικής εξάρτησης. Άλλος πάλι χρειάζεται πολύ περισσότερο. 

     Ο χρόνος που θα χρειαστεί κάποιος εξαρτάται συνήθως από το πόσα πολλά έχει επενδύσει κάθε φορά. Σε καταστάσεις, ανθρώπους, ευκαιρίες. 

     Και δυστυχώς δεν το ξέρεις εκ των προτέρων. Μόνο μετά αντιλαμβάνεσαι πόσα πολλά είχες επενδύσει κι εκεί πρέπει να έχεις τη δύναμη να αναγνωρίσεις το λάθος και να το παραδεχθείς. 

     Για κάποιους, σαν εμένα, λοιπόν, μερικές φορές χρειάζεται ένας ολόκληρος χρόνος...

Η πόλη και το παράλιο μέτωπό της επιβάλλεται να "επιστρέψει" στους πολίτες της. Δεν υπάρχει μέρα για χάσιμο

γραφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΕΜΠΕΡΗΣ

Η έντονη και πολλές φορές συγκρουσιακή δημόσια συζήτηση των τελευταίων εβδομάδων στην πόλη για το ρόλο, το σκεπτικό και τη δραση του ΟΛΡ σε σχέση με την πόλη, (συζήτηση στην οποία συμμετείχαμε κι εμείς ως "ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ" με έντονο τρόπο) ανέδειξε ανάγλυφα το χρόνιο, γνωστό σε όλους μας, πρόβλημα.
Αφενός μία  (σχεδόν προκλητικά σε πολλές περιπτώσεις) ιδιοκτησιακή λογική του "δε δινω λογαριαμό σε κανέναν",  αλλά και μια δυσεξήγητη αν όχι ανεξηγητη απραξία σειράς δημοτικών αρχών, που εν πολλοίς έχει οδηγήσει για χρόνια τωρα σε μια ιδιότυπη διχοτόμηση της Ραφήνας.
Από την άλλη ένα (σχεδόν) κοινό μέτωπο δημοτικής αρχής, αιρετών, κατοίκων, φορέων και συλλογικοτήτων, που ζητούν τα αυτονόητα. Την ομαλή λειτουργία του Λιμένα δηλαδή στο πλαισιο των αυξημενων συγχρονων αναγκών του, αλλά και την απόδοση της ίδιας της πόλης της Ραφήνας στους δημότες, πολίτες και επισκέπτες της.
Αυτό είναι το κυρίαρχο θέμα.
Οι καταγγελίες της δημοτικής αρχής, η επί ημέρες αμήχανη σιωπή του ΟΛΡ, οι "απαντήσεις"  και οι...διορθωτικές πρακτικές της διοίκησης του λιμένα ( που εν τοις πραγμασι αποτέλεσε αποδοχή του προβλήματος ) , το "τραβηγμα των αυτιών", ο "ξαφνικός της έρωτας" με τη δημοτική αρχή και το κομψό "άδειασμα" της από το ΤΑΙΠΕΔ, δεν πρέπει να τραβήξουν την προσοχή μας στο "δεντρο" (καταγγελίες κλπ) και να χάσουμε έτσι το "δάσος".
Και το "δάσος" είναι η επιστροφή της πόλης στους πολίτες της. Τίποτε περισσότερο. Τίποτε λιγότερο.
Η πόλη μας,  έχει ένα και μόνο δρόμο διεκδίκησης να ακολουθήσει. Το δρόμο που χαράχτηκε στην Πατρα, στην Αλεξανδρούπολη και αλλου, με τους εκεί Οργανισμούς Λιμένος και την απόδοση από το ΤΑΙΠΕΔ του παραλιακού μετώπου και μέρους της χερσαίας ζώνης, στους φυσικούς της ιδιοκτήτες, στους πολίτες.
Η συζήτηση, το πλαίσιο δικεδίκησης (ίσως και απαίτησης γιατί οχι....), οι προτάσεις και το σχέδιο για την απόδοση του παραλιου μετώπου και του μέρους της χερσαίας ζώνης που δεν είναι απαραίτητο για την ομαλή λειτουργία του λιμένα, αλλά είναι ζωτικά για την  πόλη, έχει ένα και μόνο συνομιλητή.
Και αυτός δεν μπορεί να είναι η αδύναμη (ανεξαρτήτως προθέσεων) διοίκηση του ΟΛΡ, αλλά το ίδιο το ΤΑΙΠΕΔ.
Με την υποβολή συγκροτημένης πρότασης για την πόλη και τους δημότες, σκληρή και με επιχειρήματα διαπραγμάτευση και απαίτηση για υπογραφή της συμφωνίας παραχώρησης από το ΤΑΙΠΕΔ στο δήμο ΑΜΕΣΑ.  Όλα τα υπόλοιπα, από όλους ανεξαιρέτως τους "εμπλεκόμενους παίκτες" είναι κινήσεις για το φαίνεσθαι, το πρόσκαιρο τακτικό επικοινωνιακό όφελος, και κλείνουν τα μάτια στην ουσία.
Δεν υπάρχει μέρα για χάσιμο σε συζητήσεις επί συζητήσεων.
Η πόλη πρέπει να επιστρέψει στα χέρια των πολιτών της και να λειτουργήσει επιτέλους επ'ωφελεία τους.
Το λιμάνι πρέπει και οφείλει να λειτουργήσει ομαλά, σύγχρονα, με σχεδιασμό και διεκδίκηση για τα απαραίτητα έργα υποδομής στο χώρο ευθύνης του, αλλά και στην πόλη. Και εκεί πρέπει και θα είμαστε όλοι μαζί στην ίδια πλευρά του ποταμού.
Δεν υπάρχει ούτε χρόνος , ούτε χώρος για "χαρτοπόλεμο" ανακοινώσεων ενθεν κακείθεν.
Είναι ώρα για έργο, κοινή δράση και αποτελεσματικότητα.
Θα είμαστε παρόντες και αρωγοί σε καθε τέτοια προσπάθεια.