Μην προκαλείς αυτό το "κρακ"

γράφει η Νάνσυ Νάσκου

     Άτιμο πράγμα ο εγκέφαλος κι ας λένε οι περισσότεροι πως η καρδιά κάνει κουμάντο στο "είναι" μας. Χρόνια ολάκερα ακούω πως στη μάχη αυτών των δύο πάντα η καρδιά κόβει το νήμα πρώτη και φοράει το χρυσό μετάλλιο.
     Εγώ πάλι έχω μάθει πως το συγκεκριμένο παιχνίδι παίζεται. Δεν είναι δεδομένος ο νικητής. Δύο αντίπαλοι και οι δύο ισχυροί. Το αποτέλεσμα πάντα κρίνεται από τον "αντίπαλο". Ποτέ από σένα. Τα "καλά" του στέκονται δίπλα στην καρδιά. Τα "άσχημά" του δίπλα στο μυαλό. Νικητής εκείνος που έχει τα ισχυρότερα όπλα.
     Κι αν τα "άσχημά" του είναι... δυνατότερα η καρδιά τα παρατάει. Γιατί στην τελική δεν της αξίζει τόση ασχήμια. Τί να την κάνει την αδιαφορία η καρδιά; Τί να τον κάνει τον εγωισμό; Πώς να συνεχίσει να χτυπά με θλίψη και παράπονα;
     Δεν ξέρει τί να τα κάνει αυτά η καρδιά. Δεν ξέρει να τα χειριστεί. Δεν της αρέσουν. Η καρδιά δουλεύει με τη ζεστασιά, το "νοιάξιμο", την ανατριχίλα του χαδιού, το γέλιο δίχως λόγο.
     Όλα τα άλλα είναι του μυαλού όπλα. Εκείνο τα αναγνωρίζει και τα χειρίζεται. Και πολλές φορές, καλά κάνει. Χρειάζεται. Για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Για να γίνονται ξεκαθαρίσματα και να ηρεμεί η ψυχή.
     Κι ύστερα από καιρό μπορεί ν' αναρωτιέσαι τί θα γινόταν αν άφηνα την καρδιά να νικήσει; Αλλά η απάντηση του μυαλού είναι τόσο αποστομωτική που δε σ' αφήνει περιθώρια για αντίλογο. "Θα πονούσες για μεγαλύτερο διάστημα".
     Και ξέρεις πως λέει αλήθεια. Και μπορεί ακόμα η καρδιά να μην έχει παραδώσει τα όπλα και να το παλεύει, μέχρι όμως να γίνει το "κρακ". Κι αυτό το "κρακ" δεν το κάνει η καρδιά - εκείνη είναι ήδη κομμάτια - το μυαλό το κάνει.
     Είναι η στιγμή που μπορεί κάτι επουσιώδες να ξεχειλίσει το ποτήρι και να μείνει ο άλλος ν' απορεί. Εσύ, όμως, ξέρεις όλα τα προηγούμενα που ήταν σοβαρά, που γέμισαν το ποτήρι.
     Και τότε λες "για μια στιγμή. Μαζέψου. Δεν μ' έχω για σπατάλη, για ξόδεμα. Ό,τι έδωσα, το έδωσα γιατί το ήθελα κι όχι απαραίτητα γιατί το άξιζες".
     Τότε αρχίζει κι η καρδιά να γιατρεύει τις πληγές της. Τότε παίρνει την απόφαση ένα βράδυ του Αυγούστου να κλείσει διαπαντός την πόρτα που μέχρι τώρα είχες ορθάνοιχτη για κάποιους. Και λέει "τώρα θα με δεις σαν σε καθρέφτη. Να δούμε θα αντέξεις τον χαρακτήρα σου από μένα; Θα μπορέσεις να δεχτείς την ασχήμια σου αν τη δεις πάνω μου;".
     Και η απάντηση είναι σίγουρα "όχι". Γιατί κανείς δεν αντέχει τα ελαττώματά του στους άλλους. Τα αναγνωρίζει ναι, αλλά δεν τα αντέχει.
     Γι' αυτό πρόσεχε. Μη το προκαλείς αυτό το "κρακ". Δε θα σου αρέσει καθόλου ο εαυτός σου...