Μια κοινότητα διαλόγου ανοιχτή.Για όλα και σε όλους. Χωρίς διευθυντήρια. Χωρίς «εμπόρους» ή «πελάτες». Χωρίς «κρυφά» χαρτιά , σχέδια ή σκέψεις. Με μια μοναδική λεπτή κόκκινη κλωστή να τη δένει. Την αγάπη για την πόλη μας. Με στόχο να γίνουμε Ενεργοί Πολίτες ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ της πόλης που θέλουν και μπορούν. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος τίτλος τιμής από τον Πολίτη.

SEARCH

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ ΚΙ ΑΣΤΗΝΕ....

Άννα Κουτσομυτέλλη, M.Ed.
 Εκπαιδευτική σύμβουλος -
 Καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας,
Υπεύθυνη Σπουδών
 ‘’Kέντρο Ιδιαιτέρων  Μαθημάτων Αγγλικής’’
 Κουτσομυτέλλη Άννα

FB: Κέντρο Ιδιαιτέρων Μαθημάτων Aγγλικής Γλώσσας
Μετά πόνου ή μάθησις.
~Αριστοτέλης

Άκουσον..Άκουσον!!!

Τα φόρτωσε στο κόκορα.. ή έτσι μας βολεύει να λέμε όταν το βλαστάρι μας αρνείται πεισματικά να εργαστεί,  να κάνει το καθήκον του. Είτε για να μας αποδείξει ότι είναι ικανό, ότι είναι έξυπνο ότι μπορεί να θριαμβεύσει είτε για να προλάβει το χρόνο που τρέχει ανελέητα... και εμείς βιαζόμαστε πολύ – τρέχει λοιπόν το πιτσιρίκι να πάρει το ‘’Lower’’ χωρίς να γνωρίζει τη σημασία του. Ετσι απλά γιατί είναι μέρος των σπουδών που άλλοι του επιβάλλουν, σπουδών άνευ αξίας όταν αυτές γίνονται με λάθος τρόπο και σε λάθος χρόνο!

Σπουδές που το πιτσιρίκι θεωρεί δεδομένες και καθόλου ελκυστικές, σπουδές χωρίς προσωπική μελέτη σε βάθος, βαρετές μια σκέτη ρουτίνα... και εμείς πασχίζουμε να το πείσουμε, να το δελεάσουμε, να το εκβιάσουμε αν κριθεί αναγκαίο, για να επενδύσει στο μέλλον του σε ένα καλύτερο αύριο – μόνο που το ίδιο δεν το γνωρίζει και δεν το καταλαβαίνει.
Δεν έχω όρεξη σου λέει, μου έσπασε το μολύβι...ξέχασα να κρατήσω σημειώσεις ... δεν μπορώ να καταλάβω το μάθημα...έχω άγχος, είμαι υπερκινητικό.... δεν έχω χρόνο.

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΜΑΡΙΑΣ!

                                                                           Γιατί η μαμά μου δεν διαβάζει?
Άννα Κουτσομυτέλλη, M.Ed.
 Εκπαιδευτική σύμβουλος -
 Καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας,
Υπεύθυνη Σπουδών
 ‘’Kέντρο Ιδιαιτέρων  Μαθημάτων Αγγλικής’’
 Κουτσομυτέλλη Άννα
FB: Κέντρο Ιδιαιτέρων Μαθημάτων Aγγλικής Γλώσσας

Θα ήθελα να σας εξομολογηθώ κάτι που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Θα ήθελα τη βοήθειά σας γιατί έχω αγχωθεί τόσο πολύ που σκέφτομαι μήπως πρέπει να ζητήσω τη βοήθεια κάποιου ειδικού.

Με λένε Μαρία και πάω στην Δευτέρα δημοτικού. Πρόκειται για τη μαμά μου, την οποία υπεραγαπώ. Η μαμά μου είναι νέα, έξυπνη, όμορφη και με πολλά ταλέντα. Όμως ανησυχώ γι’ αυτήν....

Κάθε μέρα που γυρίζω απο το σχολείο έρχομαι αντιμέτωπη με το ίδιο φαινόμενο.
Η μητέρα βρίσκεται στο σπίτι και είναι σαφώς πολύ απασχολημένη. Έτσι μου λέει τουλάχιστον. Μιλάει στο τηλέφωνο συνέχεια, πίνει καφέ με τη γειτόνισσα,  μαγειρεύει, καθαρίζει,   βλέπει τηλεόραση.....πολλή τηλεόραση. Ελέγχει το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, στέλνει μηνύματα. Δεν είναι δε λίγες οι φορές που πραγματικά δεν έχει χρόνο ούτε για να παίξουμε μαζί γιατί βρίσκεται μπροστά στον υπολογιστή της και όπως μου λέει ‘’πρέπει’’ να απαντήσει σε μηνύματα και να κάνει 'λάικ' σε αναρτήσεις φίλων...κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω.


Μερικές φορές ξεφυλλίζει  κάποιο περιοδικό με όμορφες εικόνες... πιο όμορφες απο αυτές που ζωγραφίζω εγώ για  τη δασκάλα στο σχολείο.. και της κάνω παρέα γιατί χαίρομαι που διαβάζει... ή έστω ξεφυλλίζει σελίδες.. Αρκετές φορές ρώτησα τον πατέρα τι συμβαίνει και η απάντηση που παίρνω είναι πάντα η ίδια. Δεν έχει χρόνο η μητέρα σου, δεν μπορεί να ασχοληθεί με το διάβασμα. Το ίδιο και εκείνος....


Δεν είναι έρωτας αν...

   
γράφει η Νάνσυ Νάσκου
Ματιές, γνωριμίες, ατάκες, σπόντες, χαμόγελα, βιαστικά αγγίγματα. Όλα αυτά συνθέτουν την αρχή ενός έρωτα. Μεγάλος ή μικρός η πορεία κι οι λεπτομέρειες θα το δείξουν. Πάντως έρωτας.
    Η βασική αιτία να χαμογελάμε διαρκώς και συνήθως χωρίς προφανή λόγο. Η βασική αιτία που - στην αρχή τουλάχιστον - χανόμαστε από φίλους, γνωστούς και κυρίως χανόμαστε εμείς οι ίδιοι.
    Κι όταν μετά από καιρό ξαναβρισκόμαστε, το δούλεμα πέφτει σύννεφο. Όχι από κακία, αλλά γιατί είθισται.
    Και μπαίνουμε στο στόχαστρο της παρέας κι ίσως είναι η μοναδική φορά που το απολαμβάνουμε πραγματικά.
    Τα ερωτήματα καταιγιστικά: ποιος, πού, πότε, πώς. Έχουμε, όμως, τη διάθεση ν' απαντήσουμε σε όλα γιατί βλέπετε ο έρωτας αυξάνει τις αντοχές και ιδίως τις ψυχικές.
    Κι οι απαντήσεις έρχονται το ίδιο καταιγιστικές. Ήταν αυτό το λοξό χαμόγελο, λες και δεν έχει χαμογελάσει άλλος κανείς. Ήταν το έντονο βλέμμα, λες και δεν σ' έχει κοιτάξει άλλος κανείς. Ήταν η ζεστή φωνή, λες και δεν σου 'χει ξαναμιλήσει άλλος κανείς.
    Και συνειδητοποιείς πως εξηγείς τους λόγους που σ' έκαναν να ερωτευθείς. Είναι ο θαυμασμός, όσα σ' έκανε να νιώσεις, η ανάγκη σου να νιώθεις ότι ανήκεις και σου ανήκουν.
    Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα. Όμως, τελικά έρωτας δεν είναι. Δεν είναι έρωτας αν μπορείς να βρεις τις λέξεις να το εξηγήσεις.
    Έρωτας είναι ΜΟΝΟ όταν στην ερώτηση "γιατί ερωτεύθηκες;", η απάντηση είναι "δεν έχω ιδέα". Γιατί μόνο τότε έχει εμπλακεί η ψυχή κι όχι το μυαλό. Μόνο τότε έχει νόημα τουλάχιστον.
    

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Η ΔΙΟΓΚΩΜΕΝΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ !!

Άννα Κουτσομυτέλλη, M.Ed.
 Εκπαιδευτική σύμβουλος -
 Καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας,
Υπεύθυνη Σπουδών
 ‘’Kέντρο Ιδιαιτέρων  Μαθημάτων Αγγλικής’’
 Κουτσομυτέλλη Άννα

FB: Κέντρο Ιδιαιτέρων Μαθημάτων Aγγλικής Γλώσσας 

MAMA, MΠΑΜΠΑ; EIMAI AΡΚΕΤΑ ΚΑΛΟΣ;

Καθημερινά βλέπω παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, παιδιά που φοβούνται να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, παιδιά που δεν θα τολμήσουν να πάρουν ρίσκα. Νιώθουν μεγάλη ανασφάλεια, αισθάνονται αποτυχημένα, βρίσκονται σε αδιέξοδο. Από την άλλη βλέπω κάποια παιδιά με υπερβολική αυτοπεποίθηση, παιδιά που υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους, μικρούς ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι τέλειοι και αψεγάδιαστοι. Δεν είναι άξιον απορίας?

ΓΙΑΤΙ ΕΝΑ  ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΝΙΩΘΕΙ ΙΚΑΝΟ?

Η χαμηλή αυτοπεποίθηση πηγάζει απο την χαμηλή αυτοεκτίμηση δηλαδή την αρνητική εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους – εικόνα διαστρεβλωμένη που συχνά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Για παραδειγμα εμπειρίες όπως η λεκτική και σωματική κακοποίηση η έντονη κριτική, η τελειομανία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και το υπερβολικό άγχος των γονέων τους!Είναι πραγματικότητα και δυστυχώς είναι πικρή – χωρίς υψηλή αυτοεκτίμηση ακόμα και τα πιο προικισμένα και χαρισματικά παιδιά δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες της καθημερινότητάς τους. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση θα σταθεί εμπόδιο στην επαγγελματική και προσωπική επιτυχία και σε κάθε τομέα της ζωής.

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;

Κάποιοι ακολουθούμε συγκεκριμένες πρακτικές  με την ελπίδα πως το δικό μας παιδί θα γίνει αυτόνομο και ανεξάρτητο... πως θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του και να παλέψει. Χρησιμοποιούμε τον έπαινο, την επιβράβευση, την κατανόηση και την συνεχή υποστήριξη με στόχο την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης του παιδιού μας. Του παρέχουμε βοήθεια.. είμαστε στο πλευρό του... δεν το αφήνουμε να κάνει λάθος ..δεν θέλουμε να πληγωθεί.

ΜΗΠΩΣ ΟΜΩΣ ΥΠΕΡΒΑΛΟΥΜΕ?

Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

ΜΕ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΣΤΙΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΤΕΛ ΘΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?


Αυτό το χάλι στην κεντρική σταση της πόλης μετράει πολλά χρόνια...όσα και η αδιαφορία...       

Το στεγαστρο...χάσκει. για πόσο ακομη?
Ας πανε λιγο πιο κει αμα βρεξει... Ελλάδα 2015




με ενα αλμα πάνω απο το "ποτάμι"... φτανεις στη μεση του δρομου... κι αν δεν περναει αυτοκινητο...μπορει να μπεις και στο λεωφορείο...


Μια καθυστερημένη ανοιξιάτικη, ή πρώιμη καλοκαιρινή βροχούλα ανέδειξε και πάλι την εικόνα της επί σειρά ετών αθλιότητας και εγκατάλειψης μπροστά στην κεντρική στάση του ΚΤΕΛ στην πόλη. Τα νερά μετά από κάθε βροχή μαζεύονται σε ύψος όσο το ρειθρο του πεζοδρομίου μπροστά ακριβώς από τη στάση, και σε όλη την έκταση της,  απαιτώντας από τους δυστυχείς πληβείους που επέλεξαν να μετακινηθούν με το ΚΤΕΛ, είτε να αποκτήσουν ικανότητες αθλητή του 10θλου για να περάσουν προς το λεωφορείο, είτε απλά να επιλέξουν να γινουν μούσκεμα μέχρι κόκαλο για να μπουν... Αν δε, είναι και μεγάλης ηλικίας...δικό τους πρόβλημα...
Λάθος κλίση? Αστοχία και κακός υπολογισμός της τοποθετησης του φρεατιου ομβρίων? Απλή αδιαφορία? Μέχρι πότε θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε,να αδιαφορούμε και όλα να μενουν ίδια και απαράλλαχτα?
Το στέγαστρο είναι σπασμένο και αφηνει τους επιβατες στο έλεος της βροχής.
Και δυστυχώς δεν είναι το μόνο σημείο. και στην 3η ΕΚΟ τα ίδια . Και αλλού.
Το επισημαίνουμε απλώς κι ελπίζουμε να μην απευθυνόμαστε σε ωτα μη ακουόντων... Μπορεί να καλοκαίριασε πια, αλλά η ευθυνη προς τον πολίτη επιβάλλει και αυτά τα ...μικρά, να είναι διορθωμένα το φθινόπωρο...

"ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΡΑΦΗΝΑΣ - ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ"
energoipolitesrp.blogspot.gr
επικοινωνια: energoipolitesrp@gmail.com
 

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Η ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΔΕΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ !!!



Η ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΔΕΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ !!!

Γιατί τέτοια βιασύνη;
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η εκπαίδευση σε όλους τους τομείς έχει γίνει αρκετά απαιτητική. Τόσο μεγάλες είναι οι απαιτήσεις ώστε έχουν υποχρεώσει γονείς και παιδιά όλων των ηλικιών να κατακλύζονται απο άγχος και ανησυχία για το μέλλον.
Η καθημερινότητα τους περιστρέφεται γύρω απο το σχολείο, τις σπουδές, τις εξετάσεις τις βαθμολογίες, και την κοινωνική αποδοχή. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως η ακαδημαική επιτυχία θα εξασφαλίσει και την επιτυχία στην ζωή και στον εργασιακό τομέα.
Γονείς, μαθητές και καθηγητές φαίνεται πως έχουν έναν και μοναδικό στόχο – την τελειότητα, την υψηλή βαθμολογία και τον αμείλικτο ανταγωνισμό μέσα στο σχολικό περιβάλλον -  γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί πολλούς στην απόγνωση και στην απαξίωσή τους ώς ικανούς ανθρώπους, ανθρώπους με μέλλον στον οικονομικό και εργασιακό χώρο.

ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ;...(συνεχεια...)


Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Η θεωρία των ταξί...

 
γράφει η Νάνσυ Νάσκου
  Ο καθένας μας κατά καιρούς βγάζει τις δικές του θεωρίες περί έρωτος, ανάλογα με τα όσα ο ίδιος έχει ζήσει. Έτσι κι εγώ... επινόησα την θεωρία των ταξί. Θα μου πείτε τί σχέση μπορεί να έχουν τα ταξί με τον έρωτα. Κι όμως! Στα δικά μου μάτια - και κυρίως εκείνα της ψυχής - είναι το ίδιο αναγνωρίσιμα.
    Όσο εύκολα αναγνωρίζεις ένα ταξί στο δρόμο, άλλο τόσο εύκολα αναγνωρίζεις και τον έρωτα. Για να μη σας πω ότι εκείνον τον αναγνωρίζεις ακόμα και ανάμεσα σε χιλιάδες κίτρινα αυτοκίνητα. Με την ίδια ευκολία που θα αναγνωρίζαμε ένα ταξί ανάμεσα σε άλλα κίτρινα αυτοκίνητα, το ίδιο εύκολα αναγνωρίζουν τα μάτια της ψυχής μας τον μεγάλο έρωτα.
    Δεν χρειάζεται να το ψάξεις και πολύ. Το ξέρεις από την πρώτη ματιά, από το πρώτο λοξό χαμόγελο, από το πρώτο κατέβασμα του βλέμματος όταν εκείνο συναντηθεί αναπάντεχα με το δικό του.
    Και μετά είναι το σώμα σου που χτυπάει συναγερμό. Ανεβαίνουν οι παλμοί όταν τον δεις στο βάθος να πλησιάζει. Ιδρώνουν τα χέρια που ξαφνικά κάνουν ανεξέλεγκτες κινήσεις χωρίς νόημα. Διαστέλλεται η κόρη των ματιών για να είναι σίγουρη ότι θα φυλακίσει την εικόνα του και μαζί κάθε λεπτομέρεια, κάθε σπασμό του προσώπου του. Ενεργοποιείται η όσφρηση για να απομνημονεύσει την μυρωδιά του.
    Κι ύστερα ακολουθεί εκείνο το άβολο διάστημα που ενώ είσαι ευτυχισμένος μόνο και μόνο που στάθηκες τυχερός να το ζήσεις, ωστόσο βιάζεσαι να φτάσεις στο σημείο μηδέν. Ή μάλλον στο ένα.
    Τότε που θα ειπωθεί το πρώτο υπονοούμενο. Εκείνη η πρώτη λέξη που έχει ξεκάθαρο στόχο κι όμως ο ενθουσιασμός κι η επιθυμία για το δεύτερο βήμα σε κάνει να αμφιβάλλεις ακόμα και για όσα είναι ολοφάνερα.
    Είναι η αγωνία της έκβασης, μάλλον. Ο φόβος μήπως κάτι "στραβώσει". Μήπως κάτι δεν είναι όπως φαίνεται ή όπως θα ήθελες να είναι. Και τότε ο φόβος γιγαντώνει. Και σε οδηγεί να πιέσεις καταστάσεις για να πάρεις απαντήσεις σε ερωτήματα που σε τρώνε και που ίσως να μην έχουν καμία απολύτως βάση. Ωστόσο, δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό. Έτσι είναι ο έρωτας.
    Φουριόζος, σαρωτικός. Σου κλέβει σκέψη, μνήμες, στιγμές. Και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο τον αποζητά η ανθρώπινη φύση. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο τον αναγνωρίζει αμέσως, όπως θα αναγνώριζε... ένα ταξί στο δρόμο. 

Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

ΠΟΙΟΙ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ ΤΟ Κ.Υ. ΡΑΦΗΝΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;







Απορίες και εύλογα ερωτήματα προκαλεί η σπουδή της  υπογραφής - απόφασης της 1ης ΥΠΕ για τη μετακίνηση 2 νοσηλευτριών του ΚΥ Ραφήνας (επιφορτισμένες μάλιστα με την «εκπαίδευση προσωπικού» για την ολοκληρωμένη 24ωρη λειτουργία του ΚΥ) στο ΚΥ Ν. Μάκρης.
Τη στιγμή μάλιστα, που εν όψει του φόρτου της καλοκαιρινής περιόδου, οι πάντες  περίμεναν τις τελικές κινήσεις από την πολιτεία , για την ολοκλήρωση του 24ωρου χαρακτήρα λειτουργίας του κέντρου (όπως άλλωστε προβλέπεται και στους όρους της δωρεάς…).
Αντί να έχει ήδη δρομολογηθεί η ίδρυση σταθμού του ΕΚΑΒ στο ΚΥ και μεταστάθμευση τους καλοκαιρινούς, έστω, μήνες της έντασης της τουριστικής κίνησης μονάδας ασθενοφόρου, στη Ραφήνα λόγω του λιμανιού και της αυξημένης κίνησης.
Αντί να έχει ήδη επιλυθεί το ζήτημα της υποστελέχωσης σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του υπερσύγχρονου ΚΥ, ώστε να αποδώσει για τον πολίτη τα μέγιστα.
Αντί να έχει ήδη αποφασιστεί ακόμη και η συν-εφημερία ιατρών και προσωπικού των γειτονικών κέντρων, ώστε να μπορεί να λειτουργεί σε επαρκέστερη βάση, με κριτήριο πάντα την ολοκληρωμένη παροχή υπηρεσιών υγείας στους πολίτες.
Αντί να έχει ήδη προχωρήσει και η δημιουργία μονάδας βραχύβιας νοσηλείας, αναβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο την προσφορά υπηρεσιών υγείας στον πολίτη και δίνοντας λύσεις αποσυμφόρησης στα κεντρικά νοσοκομειακά ιδρύματα.
Αντ’αυτών, αψυχολόγητα και χωρίς καμία επαρκή αιτιολόγηση επιλέγεται η ουσιαστική ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ του ΚΥ Ραφήνας.
Γιατί? Με εντολή ποίου και για ποιο σκοπό αλήθεια?
Οι ευθύνες, οι παραλείψεις , τα λάθη και οι επιλογές έχουν ονοματεπώνυμο κι ευθύνη.
Καλούμε τη διοίκηση του Δήμου Ραφήνας – Πικερμίου , το δημοτικό συμβούλιο, αλλά και τον υπουργό υγείας , γνωστό για τις ευαισθησίες του, να πάρουν άμεσα θέση και να δοθεί λύση.
Το ζήτημα ΔΕΝ είναι τοπικιστικό. Είναι ζήτημα ουσιαστικής λειτουργίας και παροχής ολοκληρωμένων υπηρεσιών υγείας  στους πολίτες της περιοχής. Είναι και ζήτημα ηθικής τάξης (αφήνουμε τα νομικά κατά μέρος) απέναντι σε εκείνους που μετέτρεψαν με τη δωρέα τους μια εγκατάλειψη, σε ένα σύγχρονο ιατρικό κόσμημα  με όνειρο και προϋπόθεση την 24ωρη λειτουργία του ΚΥ για τους πολίτες.
Δεν χωρούν υπεκφυγές. Ολοκληρωμένη λύση εδώ και τώρα για τους πολίτες της περιοχής. 

ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΡΑΦΗΝΑΣ - ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

"Μας κατέστρεψαν τα τραγούδια που ακούγαμε"

 
γράφει η Νάνσυ Νάσκου
  Πρόσφατα ανακάλυψα πως υπάρχουν κάποια τραγούδια που μ’ έχουν «πειράξει». Δεν μ’ έχουν ενοχλήσει. Μ’ έχουν πειράξει ως άνθρωπο, μ’ έχουν αλλάξει. Έδωσαν μια στα γρανάζια του μυαλού κι εκείνα άρχισαν να γυρίζουν αλλιώς. Πότε πιο αργά, πότε πιο γρήγορα και κάποιες φορές ανάποδα.
Είναι αυτό που ένας φίλος λέει «μας κατέστρεψαν τα τραγούδια που ακούγαμε». Και είναι σίγουρο πως όλοι το έχουμε πει κατά καιρούς, «αυτό το τραγούδι γράφτηκε για μένα». Όμως είναι διαφορετικό να σ’ έχει «πειράξει» ένα τραγούδι. Να ξέρεις πως με το που το ακούς για πρώτη φορά, δεν περιγράφει εσένα, αλλά περιγράφει αυτό που πρέπει ή καλύτερα αυτό που θέλεις να γίνεις. Αυτό που θέλεις να γίνεις ως φίλος, ως συνάδελφος, ως άνθρωπος γενικά. Κι είναι άλλο να περιγράφουν οι στίχοι του απλά την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή που το ακούς.

    Παύλος Σιδηρόπουλος, Rock nroll στο κρεββάτι, παίζει το ραδιόφωνο κι εγώ είμαι κολλημένη σ’ ένα φανάρι στην Κηφισίας περίπου οχτώ χρόνια πριν. Κι ο πρίγκιπας τραγουδάει: «Γουστάρω όταν ακούω αχ τι παιδί είναι αυτό!» και τότε κολλάω.
Θαρρείς και τότε κατάλαβα πώς είναι ο έρωτας. Τόσο δοτικός, τόσο σίγουρος, τόσο απόλυτος. Να γουστάρεις να θαυμάζουν τον άνθρωπό σου και να μην πνίγεσαι σε τιποτένια συναισθήματα ανασφάλειας και ζήλιας. Γιατί ξέρεις πως είναι εκεί για σένα και καμαρώνεις που όλοι το βλέπουν.

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Μαμά... για σένα, Μαμά


Αγγελική Μακρυνιώτη, στιχουργός 


Και τρέμω να’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς…
Μην ανησυχείς…
Όταν θα έχω τις μαύρες μου, όταν θα απελπίζομαι
θα σου κρύβομαι…
Όπως τότε που χτυπούσα και έμπαινα κάτω από το τραπεζάκι της κουζίνας-
ΘΥΜΑΣΑΙ;
Να μη με βλέπεις και στεναχωριέσαι.
Μα κυρίως για μένα.

Να μη δω εγώ, αυτό ”το σκουπιδάκι” που θα μπει πάλι στα μάτια σου…
Αλλά πες μου, αλήθεια….
Πώς τα καταφέρνεις πάντα και με ”ξετρυπώνεις”;
ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ δε μπόρεσα ποτέ να κρυφτώ!
”’Όταν θα κάνεις παιδιά θα καταλάβεις” μου λες.
-ΜΑΜΑ… πεινάω, μαμά.
Μα τι λέω;
Πότε  χρειάστηκε να στο πω…;
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα με προλαβαίνεις.
Πάντα τρέχεις πίσω μου με ένα πιάτο, ταραγμένη,
που έχω χάσει κιλά (μεταξύ μας, μόνο στα δικά σου μάτια).
”Γιατί δεν τρως παιδί μου;
”Ποιός στις δίνει αυτές τις δίαιτες ήθελα να’ξερα” !!!
 
Δε θυμάμαι ρε μάνα, σου είπα ότι χθες το φαγητό,
το πέτυχες ακριβώς όπως μου αρέσει;
Γιατί δεν στο είπα;;;
Αφού ξέρω, ότι θα ήταν αρκετό για να σε δω να χαμογελάς
και να συνεχίσεις τις δουλειές σου, με άλλη διάθεση.
Κι εκείνο το ”ευχαριστώ”…
Αυτό σίγουρα δεν το είπα.
Αυτό δε θυμάμαι από πότε έχω να το πω…
ΕΣΥ, η δεδομένη…
Κι εγώ η αχάριστη.

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Τα παραδείσια πουλιά...

   
γράφει η Νάνσυ Νάσκου
Σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε κάποιον από εκείνους τους ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν καθίσει στα έδρανα του Πανεπιστημίου, μπορεί να μην έχουν καν τελειώσει το σχολείο, όμως η σοφία να ξεχειλίζει από μέσα τους;
    Να μην έχουν διαβάσει ποτέ τους μεγάλους φιλοσόφους, να μην γνωρίζουν τους κανόνες της γραμματικής ή του συντακτικού, να μην έμαθαν ποτέ να υπολογίζουν το τετράγωνο της υποτεινούσης, ωστόσο η αγάπη τους για τους δικούς τους και η παρατηρητικότητά τους να τους έκανε κάτι σαν τον Γκάντι για την οικογένειά τους;
    Εγώ είχα την ευλογία όχι μόνο να γνωρίσω, αλλά να μεγαλώσω μ' έναν τέτοιο άνθρωπο, που μπορεί όταν μου μιλούσε για την ανθρώπινη φύση να την κοίταζα λίγο σαν εξωγήινο, όμως τώρα πια καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε. Συνειδητοποιώ πως κάθε της λέξη ήταν πέρα για πέρα αληθινή και κυρίως η πιο εύστοχη και καθαρή που ίσως θα μου πουν ποτέ.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...